Studeren vs. topsport

Chronisch tijdgebrek is een fenomeen dat bij nagenoeg alle studenten voorkomt. Naast de lessen, taken en dikke boeken zijn er nog sociale verplichtingen, hobby’s en de nood aan ontspanning die – laten we eerlijk zijn – meestal voorrang krijgt. Zo’n cocktail van tijdrovende activiteiten lijkt voor de meeste studenten een welsmakend levenselixer te zijn, maar Absoluut vroeg zich af of het glas soms niet te vol is bij de studenten die hun hobby tot een internationale carrière hebben uitgebouwd. Wij praten daarom met topsporter Cedriek Swinnen.

Cedriek is een 21-jarige student met een vrij unieke combinatie van studiekeuze en sportcarrière. Zijn passie voor kinderen bracht hem naar de bachelor lager onderwijs, maar zijn liefde voor gevechtssport leidde hem naar het kooivechten.

Cedriek, vertel ons eens over je gevechtssport?

De sport die ik beoefen heet mixed martial arts, meestal afgekort als MMA, wat gemengde gevechtssportkunsten betekent. Het is eigenlijk een combinatie van thaiboksen, kickboksen, judo, worstelen en Braziliaanse jiujitsu.

Veel mensen beschouwen het MMA als een eerder controversiële gevechtssport. Hoe kan je dat verklaren?

Ten eerste vindt het gevecht plaats in een octagon, een achthoekige kooi. Daarom wordt MMA ook kooivechten genoemd. Ik denk dat veel mensen een verkeerd beeld krijgen van de sport door die benaming, want eigenlijk is die kooi gewoon een boksring waar draad rond gespannen zit.

Daarnaast is het een gevechtssport zonder regels. Natuurlijk mag je niemand in zijn kruis trappen, in de ogen spuwen of krabben, want dat zou oneerlijk en oneerbiedig zijn. Los daarvan gaat het gevecht gewoon door tot iemand knock-out gaat of aftikt. Dat wil zeggen dat je zo hard mag trappen en slaan als je wil en dat je een greep zo hard mag doordrijven als mogelijk. Het gebeurt daarom wel eens dat iemand een arm breekt of een enkel ontwricht in de kooi. Het gevecht gaat dan gewoon door, maar daar kiest de bokser zelf voor.

Ten slotte zijn er veel vooroordelen over jongemannen die een gevechtssport beoefenen. Dat is niet enkel zo bij MMA. Mensen die er weinig van kennen, durven wel eens denken dat vechters hun talent misbruiken op straat en op fuiven, maar niets is minder waar. Gevechtssport draait om respect en eer. Die krijg je niet door weerloze slachtoffers af te rammelen.

Hoe ziet je wekelijkse trainingsschema eruit?

Ik train elke dag en soms zelfs twee keer per dag. Op woensdag en zaterdag ga ik naar de MMA-training. Die training duurt anderhalf uur en wordt vooraf gegaan door een uur conditietraining. Op zondag volg ik ook anderhalf uur Braziliaanse jiujitsu. Vroeger volgde ik ook thaibokslessen en judolessen om mijn technieken bij te schaven, maar die uren breng ik nu door in de fitness om aan krachttraining te doen. In de fitness breng ik zes dagen per week gemiddeld een of twee uur door, afhankelijk van de andere trainingen. Als ik goed kan tellen, schommelt dat dan rond de zeventien uur per week.

Heeft je studie een invloed op dat trainingsschema?

Ja, helaas heeft mijn opleiding een grote invloed. Het is al een tijdje geleden dat ik me nog aan mijn trainingsschema kon houden. Door de lessen en de taken is het vrijwel onmogelijk geworden om twee keer per dag te trainen, waardoor ik wel eens een MMA-training mis en minder vaak fitness.

Competitie zit er tot mijn grote spijt ook niet in tijdens het academiejaar. Wie een wedstrijd wil vechten, moet er 100% klaar voor zijn en dat percentage kan alleen behaald worden als alles ingezet wordt op sport.

Heeft je sportcarrière ook invloed op je studie?

Ik wou dat ik kon zeggen van niet, maar helaas heeft mijn sportcarrière wel invloed op mijn studie. Vaak moet ik taken uitstellen tot een dag voor de deadline, omdat ik mijn trainingsschema voorrang heb gegeven. Ik zal ook nooit meer tijd steken in een opdracht of in het studeren van leerstof dan nodig. Sterker nog, als ik een samenvatting van iemand anders te pakken krijg, zal ik met veel plezier zelf niets meer doen. Mijn studie is natuurlijk belangrijker dan mijn sportcarrière, maar krijgt soms toch niet de aandacht die ze verdient.

Ben je niet bang voor negatieve reacties van stagementoren en later misschien van werkgevers?

Ik weet dat lesgeven aan kleine kinderen wel een ander paar mouwen is dan volwassen mannen bevechten. Maar het feit dat mijn interesses ver uit elkaar liggen, verandert niets aan mijn passie voor beide.

Ondanks mijn overtuiging dat ik daadwerkelijk voor de klas thuishoor, ben ik niet meteen van plan om elke stagementor of directeur onmiddellijk in te lichten. Ik wil niet in het hokje van vechtersbaas geduwd worden nog voor iemand een degelijk gesprek met mij heeft kunnen voeren. Je moet de tijd nemen om iemand te leren kennen zonder bepaalde vooroordelen te hebben.

Toch vind ik dat collega’s, mentoren of bazen mijn sportkeuze moeten accepteren. Het is een extreme sport, maar ze wordt wel beoefend door mensen die hun verstand gebruiken en respect hebben voor hun tegenstander. Zoals ik eerder al zei, draait de sport om respect en eer en natuurlijk ook om kracht en techniek.

Denk je dat je later als leerkracht nog steeds je MMA-carrière kunt voortzetten?

Hopelijk kan later leerkracht zijn en MMA beoefenen. Weliswaar zal ik de sport dan op een eerder recreatief niveau beoefenen en niet langer op een competitief niveau. Een leerkracht met een gebroken neus en een blauw oog is nu niet meteen een goed voorbeeld voor kinderen. Ouders zouden hun vertrouwen waarschijnlijk ook niet in handen leggen van een man die vorige week nog iemand knock-out sloeg tijdens een wedstrijd. Ik zou mijn geloofwaardigheid als leerkracht niet op het spel willen zetten.

Daarnaast zou ik ooit graag zelf een gezin en kinderen willen. Dan verdienen zij de tijd die ik anders in mijn sport investeer. Het leven zit vol met keuzes die gemaakt moeten worden, maar dilemma’s bestaan niet als je je prioriteiten kent.

#studeren